در ادامه این یادداشت آمده است: تداوم برنامه هسته‌ای ایران دو هدف بیشتر نمی‌تواند داشته باشد، تولید سلاح هسته‌ای که ایرانی‌ها اذعان دارند به هیچ وجه هدفشان این نیست و دیگری سیاسی تا ضمن تثبیت موقعیت داخلی‌شان از لحاظ استراتژیک نیز صاحب جایگاه شوند. اگر هدف دوم را هدف ایران بدانیم باید بگوییم که ایران می‌خواهد با برخورداری از تکنولوژی پیشرفته هسته‌ای جایگاه منطقه‌ای خود به عنوان یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان را حفظ کند. ایرانی‌ها حتی به فکر دادوستد هسته‌ای هستند و می‌خواهند با تولیدات هسته‌ای خود درآمدهای سیاسی و اقتصادی کسب کنند. اگر واقعا هدف دوم هدف اصلی ایران باشد، باید گفت که اتفاق بسیار مهم و مبارکی است. چرا که جامعه جهانی این همه سال تلاش می‌کرده که ایران را از دستیابی به سلاح هسته‌ای باز دارد و در این راه هزینه‌های بسیاری کرده در حالی که ایران به روشنی صحبت از هدفش از دستیابی به تکنولوژی هسته‌ای می‌زند و به صراحت می‌گوید که به دنبال سلاح هسته‌ای نیست.

هاآراتص در ادامه می‌نویسد: این ادعایی که بنیامین نتنانیاهو مطرح کرده و به خود لقب "پیشتاز ممانعت ایران از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای" داده است، شبیه ادعای ال گور، معاون اسبق رئیس جمهوری امریکا است که خود را مخترع اینترنت می‌داند. یعنی دقیقا بیست سال پیش که نتانیاهو یکی از اعضای عادی کنست اسرائیل از حزب لیکود بود و جزء اپوزسیون مخالف دولت محسوب می‌شد. در آن موقع اسحاق رابین، نخست‌وزیر و وزیر دفاع، ارتش اسرائیل و گروه‌های امنیتی همگی نسبت به تهدید هسته‌ای ایران علیه اسرائیل هشدار می‌دادند در حالی که آن موقع نتانیاهو در صف مخالفان بود و می‌گفت که این اظهارات همگی بزرگ کردن ایران است و عاری از صحت به حساب می‌آید.

این روزنامه اسرائیلی سپس می‌نویسد: برنامه هسته‌ای ایران بر اساس سند محرمانه وزارت امنیت امریکا به پیشنهاد وزارت دفاع این کشور از سال 1976 آغاز شده و پیش‌بینی می‌شده که تا نیمه‌های دهه هشتاد ایران به تکنولوژی پیشرفته هسته‌ای دست یابد. با انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 ایران دست از برنامه هسته‌ای خود نکشید و همچنان به فعالیت‌های خود ادامه داد اگر چه جنگ ایران و عراق موانعی برای تداوم مستمر آن ایجاد کرد و وقفه‌ای نزدیک به 10 سال به وجود آورد. در گزارش آن موقع سازمان امنیت امریکا آمده است که ایران باید قبل از اسرائیل به تکنولوژی هسته‌ای دست یابد. ژنرال ولسون می‌گوید در آن دوران (1976) 14 کشور ] و رژیم[  اعلام کردند که نیاز ضروری به تکنولوژی هسته‌ای دارند که عبارت بودند از آرژانتین، برزیل، هند، ایران، اسرائیل، ژاپن، لیبی، پاکستان، افریقای جنوبی، کره جنوبی، اسپانیا، سوئد، تایوان و آلمان غربی. در همان موقع آرژانتین و برزیل پذیرفتند که به جمع کشورهای مخالف انتشار سلاح هسته‌ای بپیوندند، افریقای جنوبی پذیرفت که از دستیابی به سلاح هسته‌ای منصرف شود، در حلی که هند و پاکستان از این کار امتناع کردند و به دو کشور قدرتمند هسته‌ای تبدیل شدند. امریکایی‌ها اولین کسانی بودند که به عضویت تیم تسلیحات هسته‌ای جهان در آمدند که در مقابل آنها اتحاد جماهیر شوروی قرار داشت که به چین و هند توصیه می‌کرد که از دستیابی به سلاح هسته‌ای منصرف شوند اگر چه پاکستان دشمن سرسخت آنها محسوب می‌شود. امریکایی‌ها بریتانیایی‌ها را شریک اسرار خود قرار دادند، فرانسوی‌ها در این میان تنها ماندند و از این رو خود به طور مستقل پروژه هسته‌ای خود را دنبال کردند. در آسیا، ژاپن و کره جنوبی در برابر چین و کره شمالی قرار گرفتند در حالی که زیر چتر حمایتی امریکا قرار داشتند.

در پایان این یادداشت آمده است: همه این حرف‌ها را زدیم تا بگوییم پس از وتوی روسیه و چین و شاید در آینده فرانسه در شورای امنیت که هر کدام آنها سابقه طولانی در رقابت در عرصه سیاست جهانی و مخالفت با سیاست‌های امریکا و بریتانیا دارند، امریکا عملا پذیرفته است که پرونده هسته‌ای ایران از درجه "دشمن" به درجه کشور "متخاصم" تنزل یابد. این تنزل درجه باعث خشم کشور رقیب سنتی ایران یعنی عربستان سعودی شده است. اگر ایران واقعا برخورداری از تکنولوژی هسته‌ای را وسیله‌ای برای نیل به اهدافش و نه خود هدف بداند و جامعه غربی به این موضوع اعتراف کند باید انتظار داشت که در ماه‌های آینده شاهد تحولاتی شگرف در رویکرد خارجی نسبت پرونده هسته‌ای ایران خواهیم بود.