مسیر سفر اخیر کلینتون نشان می‌دهد که امریکا درپی ایجاد فضای مثبت در انجام یک اقدام قابل توجه در درون این دایره مسافرت است که از پاریس شروع و به تلاویو ختم می‌شود. و در مسیر شعاعی از مرکزیت سوریه به حاشیه و یا به محیط این دایره در کشورهایی مثل مغولستان و با توجه به سفرهای قبلی به آ.سه.آن شکل بخشیده و به اسرائیل بازمی‌گردد. بازگشت او به رژیم صهیونیستی پس از دو سال از گذشت آخرین سفر او به سرزمین های اشغالی با عنایت به آنچه که در خاورمیانه و کشورهای هدف امریکا می‌گذرد و با توجه به حجم رو به تزاید حضور نیروهای نظامی امریکا در خلیج فارس و خلیج عدن قابل توجه می‌شود.

با توجه به وجود اینکه کلینتون در ویتنام دچار گرفتگی حنجره در صحبت کردن و مساله خستگی ناشی از سفرهای متمادی شده است، اما اصرار به انجام این سفرها و نشست و برخاست با سران این کشورها بر اهمیت این توجه می‌افزاید. وگرنه همانگونه که در مرحله نخست بیان شد هیلاری کلینتون یکی از پرکارترین وزرای امورخارجه دهه‌های اخیر امریکا تلقی می‌شود که حتی از رئیس جمهور این کشور در صحنه سیاست خارجی پرکارتر و موثرتر محسوب می‌شود.

نتایج سفرها

باید بپذیرم که امریکا در عین حال اینکه کشور قدرتمند بین المللی است، با چالش‌های جدی متناسب و مناسب با همان قدرت بین‌المللی در صحنه‌های عملیاتی برخوردار است. امروز خاورمیانه آوردگاه مهم آزمایش قدرت امریکا برای حفظ توان قرن بیستمی خود در قرن بیست و یکم میلادی و استمراردهی به آن در پیچ و خم‌ بحران‌هایی همچون بحران سوریه، بحران پرونده هسته‌ای ایران و بحران ناشی از بیداری ملت‌ها در برابر قدرت دولت‌ها در دیگر کشورهای عربی چون مصر، عربستان، به احتمال زیاد در آینده نزدیک‌تر در اردن و یمن و غیره است.

 به نظر می‌رسد که این اصل اساسی را باید بپیذیریم که وظیفه دستگاه دیپلماسی کشورها استفاده از قدرت دیپلماتیک برای کاهش این چالش‌ها در برابر دستگاه دیپلماسی کشورهاست. حال تا چه اندازه این مهم در این نشست‌ها بدست می‌آید، آثار آن را باید در صحنه عملیاتی نگاه کرد.

امروز امریکا به عراق لشکرکشی  کرده و از آن خارج شده است، پیش از آن در افغانستان حضور یافته و اکنون در حال شکل‌دهی محتوای نفوذ خود در آینده سیاسی افغانستان و عراق است. امریکا هزینه‌های بسیار بالایی را در این زمینه پرداخته است و به همان نسبت چالش‌های بسیار جدی‌تری در چنین مناطقی دارا بوده است. اما در مقام قیاس با کشوری مانند اتحاد جماهیر سوسیالیستی سابق و لشکرکشی آن به افغانستان، می‌توان میزان موفقیت چنین نشست‌های را در تسهیل‌دهی به اعمال قدرت سخت احتمالی  بدست آورد.

به نظر می‌رسد که امریکا در چارچوب قدرت هوشمند به این اعمال قدرت نرم در قالب دیپلماسی رسمی در کنار دیپلماسی عمومی به گونه‌ای می‌اندیشد که اعمال قدرت سخت را کم هزینه‌تر کند. موفقیت این تلاش را می‌توان در لشکرکشی به لیبی دید. امریکا در چارچوب چنین رویکردی توانست هزینه‌های لشکر کشی به لیبی را در مجموعه همراهان خود تقسیم کند.