در ادامه این یادداشت آمده است: پس از گذشت بیش از بیست سال ناتو – که در برابر پیمان ورشو تشکیل شد – همچنان به فکر تشکیل مسئولیت‌های جدید برای خودش است. جدیدترین آنها که فاصله بسیاری با ماهیت تاریخی تشکیلش دارد دفاع از اسرائیل است. ناتو همه تلاش خود را به کار گرفته است تا به اسرائیل نقشی گسترده‌تر دهد که این نقش از مشارکت در آموزش نیروهای نظامی تا مشارکت در مانورهای مختلف را شامل می‌شود. این قانون هیچ کمکی به ایالات متحده نمی‌کند و در عین حال کمکی هم به اسرائیل برای افزایش ضریب امنیتی‌اش در خاورمیانه نیز نخواهد کرد. تنها باعث می‌شود تا منازعات امریکا در خاورمیانه افزایش یابد و پیش‌بینی می‌شود که با این قانون نقش مخاصمه‌جویانه امریکا در منطقه علیه ایران و سوریه نیز بیش از پیش افزایش یابد.

سمیر کرم در ادامه می‌نویسد: آن‌چه درد آور است این است که کاخ سفید و کنگره امریکا دلایل کافی در اختیار اسرائیل قرار می‌دهند که این رژیم می‌تواند به پشتوانه آنها سیاست استفاده بیشتر از گزینه‌های نظامی را با حمایت ایالات متحده امریکا به دست آورد و امریکایی‌ها را وادار کند که در هر لحظه به استناد این قانون از آن حمایت بی‌شائبه‌ای داشته باشند.

وی در ادامه می‌افزاید: آن‌چه تلخ است این است که حکام عرب با تصویب این قانون بیش از هر زمانی ترس بر آنها غلبه خواهد کرد و در برابر اشغال اراضی عربی سکوت اختیار خواهند کرد. به عبارت دیگر این قانون مهر سکوتی را بر لبان رهبران عرب زده است. در حالی که اسرائیل می‌تواند هر زمان که بخواهد به مصالح و اراضی اعراب تعرض کند بدون این که کسی در برابر آن ایستادگی کند.

کرم همچنین می‌نویسد: هنگامی که به تصمیم‌های ایالات متحده می‌نگریم، می‌بینیم که اخیرا امریکا در چارچوب همین نوع همکاری به اسرائیل تعهد داده است که در برابر حملات موشکی احتمالی ایران در ساخت گنبد آهنین به این رژیم کمک کند. مساله این نیست که چرا چنین کمکی به اسرائیل می‌شود بلکه مساله این است که اسرائیل در کنار تصویب قانون 4133 و در کنار وجود این سپر موشکی می‌نواند نسبت به دیگر کشورهای منطقه خصومت‌ورزی کند و دشمنی‌هایش را به اوج برساند در حالی که کسی نیست او را از این کار باز دارد.

کرم یکی دیگر از دلایل تصویب این قانون را که در حقیقت خباثت امریکایی‌ها از تصویب آن می‌داند، ایجاد رقابت تسلیحاتی در منطقه برای فروش بیشتر سلاح به کشورهای عربی ذکر می‌کند و می‌نویسد: با این قانون رقابت تسلیحاتی‌ای که غرب و در راس آنها ایالات متحده امریکا از در افتادن آن در منطقه ابراز نگرانی شدید می‌کردند، بر عکس این ادعای آنها، به شدت تشدید می‌شود چرا که کشورهای عربی مثل عربستان سعودی، قطر، امارات متحده عربی، مصر، لیبی، یمن و تونس نیز به سمت خرید تسلیحات روی می‌آورند و چون به دنبال دستیابی به سلاح‌های پیشرفته‌ای حداقل به اندازه سلاح‌هایی که در اختیار اسرائیل است، هستند، مجبور خواهند شد که به خرید تسلیحات بیشتر از امریکا و کشورهای عضو ناتو بپردازند.

وی در پایان می‌نویسد: به رغم در پیش بودن مذاکرات هسته‌ای در بغداد که انتظار می‌رود مذاکرات موفقیت‌آمیزی باشد، زمزمه جنگ نیز دائما شنیده می‌شود. مشابه همین رویکرد را غرب در برابر سوریه نیز دارد و حتی گفته می‌شود که عربستان و قطر برای به جنگ کشاندن عرصه سیاسی سوریه با یکدیگر هم‌پیمان شده‌اند. این بدان معنا است که اگر روزی جنگ در منطقه در بگیرد، غرب نگران تسلحیات در منطقه نخواهد بود چرا که به اندازه کافی سلاح به کشورهای منطقه فروخته است که بخواهد از آنها در این نوع جنگ افروزی‌ها استفاده کند.